سلام

دیشب از جاده گرمسار رد می شدم که اتفاق بدی برام افتاد ، جفت چرخای سمت راست ماشینم ترکید ، طوری که هر کی دید گفت خدا بهم رحم کرده علتش رو نمی دونم اما این اتفاق بد که خدا برای هیچکی نخواد مثل همیشه برام نشانه و آزمایشی از جانب خدای مهربون بود و فقط خودش میدونه که خیریتش چیه ......

اما من ! من اولش هول شدم و به چن نفر زنگ زدم تا ببینم که چه کنم و کمک بگیرم ، بعضیا تعارف کردن که وایسم تا بیان ، بعضیا با تلفن مکرر پیگیر موضوع بودن و سعی می کردن به نحوی کمک کنن ، بعضیا خاموش بودن ، اماااااااااااااااااااااااااا یکی از دوستان فوری راه افتاده بود !!! یه هویی زنگ زد و گفت نزدیکه راستش با این که اصلا دلم نمیخواس به زحمت بیافته اما خدایی ته دلم قرص شد ، می دونم توی این دنیای وانفسا این جور چیزا کمتر دیده می شه  اما همینجاس که تفاوت آدما مشخص می شه ، محبتشون ، مرامشون ، دوستیشون و معرفتشون و درست همینجاس که باید گفت همیشه مدیون محبتهای یک دوستیم .

هزار سال پس از مرگ من چو باز آیی         ز خاک نعره بر آرم که مرحبا ای دوست

به هر حال من بعد اینکه کمی به اوضاع مسلط شدم با همون راهنمایی های تلفنی به 110 و امداد خودرو زنگ زدم و از حق نگذریم که 110 گرمسار فوری خودش رو رسوند و به گشت زنی پرداخت تا اینکه ماشین به تعمیرگاه رفت ، حتی برای تعویض چرخ هم کمک کردن ، خب منم امروز صبح به رسم ادب و قدر دانی به یکی از دوستان زنگ زدم تا ببینم چطور میشه از اون کلانتری و عواملش تشکر کرد که ایشون گفت اونها وظیفه شون رو انجام دادن !! خب راست هم میگفته ! وظیفه بوده ما هم که بعله , عادت داریم تا کوچکترین کم کاری ، کمبود و ..... را می بینیم سریع ابراز ناراحتی و گله گذاری بعد هم در بوق و کرنا و آبروریزی را می ندازیم ، اما زبون تشکر که نداریم! مطمئنا اگر یه همچی مردونگی هایی رو که کم هم نیست به زبون بیاریم هیچی از مون کم نمیشه ، البته همه جا آدم خوب و بد پیدا می شه و نمیشه منکر این موضع شد درست مثل دوست خوب و بد، اما این دلیل نمی شه که ما تشکر نکنیم ، من که واقعا ممنون زحمتکش های نیروی انتظامی خصوصاً بخش گرمسار هستم .

امام علی (سلام الله علیه) در مورد عکس العمل احسان و خدمت به خلق در همین جهان، می فرماید:

( لایُزَهِّدَنَّکَ فِی الْمَعْروفِ مَنْ لا یَشْکُرُهُ لَکَ، فَقَدْ یَشْکُرُکَ عَلَیْهِ مَنْ لا یَسْتَمْتِعُ بِشَیْء مِنْهُ، وَ قَدْ تُدْرِکُ مِنْ شُکْرِ الشّاکِرِ اَکْثَرَ

مِمّا اَضاعَ الْکافِر وَ اللهُ یُحبُّ الْمُحْسِنینَ ). (نهج البلاغه، حکمت195)

اینکه گاهی به کسی نیکی می کنی و او قدرشناسی نمی کند (و یا ناسپاسی می کند) تو را به کار نیک بی رغبت نکند که احیاناً تو پاداش خویش را بیش از آنچه بخواهی از او بگیری از دست کسی می گیری که هیچ به او نیکی نکرده ای .

به هر حال و بی شک جهان پاداش تو را پس می دهد، ولو از ناحیه ای که تو هرگز گمان نمی بری.

 

نوشته شده در سه شنبه 91/10/19ساعت 3:43 عصر توسط نیکو نظرات ( ) |